1988 yapımı hit film “Big”in popüler sahnesinde Tom Hanks ve Robert Loggia'nın dans ettiği yürüyen piyanoyu icat etmesiyle tanınan heykeltıraş, oyuncak mucidi ve teknoloji meraklısı Remo Saraceni, 3 Haziran'da Swarthmore, Pensilvanya'da hayatını kaybetti. 89 yaşındaydı.
Asistanı ve amiri Benjamin Medaugh, sebebin kalp yetmezliği olduğunu söyledi. Bay Saraceni, son yıllarda yaşadığı Bay Medaugh'un evinde öldü.
1976'da New York Magazine'e Saraceni'nin uzmanlığının “etkileşimli elektronik” olduğunu söylemişti. Diğer icatları arasında, zaman sorulduğunda yüksek sesle cevap verebilen bir saat, kalp atışlarını yüksek sesle çalabilen steteskoplu bir stereo ve sığ bir odayı aydınlatmak için kullanılan, düdük sesiyle pastel renkte yanan pleksiglas bulutlar vardı. . Hepsi Saraceni'nin (SAR-ah-SAY-nee olarak telaffuz edilir) “insan enerjisi” olarak adlandırdığı şeyden güç alıyordu: insan bedeninin sesi, dokunuşu ve sıcaklığı.
Teknolojinin kullanıcılarını büyüleme yeteneği, Big'in ana olay örgüsü öğesi haline geldi ve dolayısıyla yakın film tarihinin en sevgiyle hatırlanan sahnelerinden birinin ana desteği haline geldi.
Filmin ana karakteri Josh Baskin, sihirli bir Zoltar fal makinesinde “büyümeyi” diledikten sonra 12 yaşındaki bir çocuktan genç bir yetişkine (Bay Hanks'in canlandırdığı) dönüşür. Bir cumartesi günü FAO Schwarz'da sahibi Mac'in (Robert Loggia) Josh'u çalışanı olarak tanıdığı bir oyuncak şirketinde ofis işi bulur. Mac, kendi endüstrisini çalışırken gözlemleyen kurnaz bir kapitalisttir; Josh, oyuncakların dünyasından (bir erkek vücudunda da olsa) keyif alan bir çocuktur.
Josh, FAO Schwarz'ın ürünleri hakkındaki kapsamlı bilgisiyle Mac'i etkiliyor ve Bay Saraceni'nin 16 metre uzunluğundaki yürüyen piyanosuyla karşılaşıyor. Josh, çocuksu bir kendini kaptırmayla, “Kalp ve Ruh” melodisiyle onun üzerinde zıplamaya başlar. Josh'un rahat neşesinden ilham alan Mac, ona katılır ve performansı bir düete dönüştürür. İkili daha sonra hayrete düşmüş bir izleyici kitlesinin önünde “Chopsticks” yorumunu gerçekleştiriyor.
Mac, Josh'u şirkette ürün geliştirmeden sorumlu başkan yardımcısı olarak atayarak filmin geri kalan olay örgüsünü harekete geçirir.
Hanks, 1989'da Playboy'a şöyle demişti: “Sahneyi her çektiğimizde, üç buçuk saat boyunca ip atlamak gibiydi.” “Düşene kadar prova yaptık.”
Film 150 milyon doların üzerinde hasılat elde etti ve Hanks'in Hollywood yıldızı statüsünü yükselterek ona ilk Oscar adaylığını (En İyi Erkek Oyuncu dalında) kazandırdı. Ayrıca onlarca yıldır spor ayakkabı, sandalet ve mokasen giyen yüzlerce kişinin tek bir günde tuşları çalmak için sıraya girdiği FAO Schwarz'ın ziyaretçilerine de ilham kaynağı oldu.
Bay Saraceni 2013 yılında New York Post'a “Piyanoyu parmaklarınızla nasıl çalacağınızı bilmeseniz bile ayaklarınızla çalabilirsiniz” dedi.
Spor ve popüler kültür sitesi The Ringer'a göre piyanonun ilk formunu 1970 yılında Philadelphia Civic Center Müzesi'nde tanıttı. Adı “Müzikli Papatya”ydı ve üzerine oturduğunuzda farklı notalar çalan, yastık benzeri sekiz yaprağı olan etkileşimli bir heykeldi. 1982'de Philadelphia'daki stüdyosunda piyano konseptini tanıtmadan önce papatyayı müzikli bir halıya dönüştürerek bu fikri denemeye devam etti.
Kısa süre sonra FAO Schwarz yürüyen bir piyano satın aldı. 1985 yılında mağazanın yeni yönetimi burayı film ve televizyon çekimleri için bir destinasyona dönüştürmeye çalıştı. Diğer yazar Gary Ross, The Ringer'a, Steven Spielberg'in kız kardeşi ve “Büyük” senaryonun ortak yazarı Anne Spielberg'in mağazayı ziyaret ettiğini ve piyanoyla birlikte “heyecanla geri döndüğünü” söyledi.
Müdür Penny Marshall'ın isteği üzerine Bay Saraceni, piyanonun bir yerine üç oktavlı ve çalındığında yanan tuşlara sahip yeni bir versiyonunu yaptı.
Bay Saraceni'nin başka hiçbir buluşu piyanosu kadar tanınmasa da, pek çok başka icat da benzer neşeyi getirdi.
Remo Saraceni, 15 Ocak 1935'te İtalya'nın güney kıyısındaki Fossacesia kasabasında doğdu. Babası Giuseppe akrabalarıyla birlikte ayakkabı ve diğer deri eşyalar yapıyordu ve annesi Filomena Carulli de evi yönetiyordu.
Remo çocukken icat yapmaya başladı. The Chestnut Hill Local'e, Remo'nun Mussolini posterinden uçurtma yapmasıyla babasının başının belaya girdiğini söyledi.
Milano'da elektronik dersleri aldı ve İtalyan ordusunda radar uzmanı olarak çalıştı, ancak sivil olarak televizyon tamircisi olarak çalıştı. Ayrıca kendi büyük, taşınabilir, bavul benzeri pikap markasını da kurdu. 1964 Dünya Fuarı için Amerika Birleşik Devletleri'ne daha iyi bir yaşam arayışıyla geldi – İngilizce konuşmamasına, Amerikalı arkadaşı olmamasına ve birikimi olmamasına rağmen.
Tekrar televizyon teknisyeni olarak iş buldu ve banyo aynasına şu notu astı: “Amerika'da her şey mümkün.”
1965'te Maria Francione ile evlendi. 1976'da boşandılar, ancak 1995'te Maria Francione hastalanınca yeniden evlendiler ve kısa bir süre sonra öldüler. Arkasında oğulları Ugo ve Luca ile iki torununu bırakıyor.
Başarısının zirvesinde olduğu 1990'lı yılların başında, Bay Saraceni'nin Philadelphia'da yaklaşık 20 çalışanıyla 1.858 metrekarelik kendi atölyesi vardı. Ziyaretlerden özellikle çocuklar çok hoşlandı ve Bay Saraceni'nin müşterilerinin çoğu dünya çapındaki çocuk müzeleriydi. Onlar için “müzikal el” gibi cihazlar yaptı: bir müzik notasına bağlanan hareket sensörleri. Çocuklar ellerini orkestra şefi gibi sallayabilir ve hareketlerine göre zamanlanmış klasik müzik dinleyebilirler.
“Big”den sonra Saraceni’nin çalışmalarının popülaritesi patladı. Ancak aynı zamanda taklitçi üreticileri araştırmak ve ticari marka ihlali nedeniyle şirketlere dava açmak için de çok zaman harcamak zorunda kaldı.
Hayatının sonlarına doğru FAO Schwarz'ın 2016 yılında satın aldığı ThreeSixty Group adlı şirketle mahkemelerde mücadele etti. Saraceni'nin varisi ve vasisi Bay Medaugh, davayı takip edeceğini söyledi. Dava, mağazayı Saraceni'ye yeterli tazminatı vermeden eserlerinin sahtelerini satmakla suçluyor. Bu onu parasız bıraktı.
Bay Medaugh, Bay Saraceni'nin piyanolarının [email protected] adresine e-posta gönderilerek hala 6.000 ila 16.500 $ (boyutuna bağlı olarak) arasında satın alınabileceğini söyledi. İnsanlar ve teknoloji arasında sağlıklı, yaratıcı bir ilişkinin olasılığını temsil ediyorlar.
Bay Saraceni 1983'te The Daily News'e “Teknoloji sizinle yaşamalı ve nefes almalı” dedi. “Senin ona değil, onun sana cevap vermesi gerekiyor.”
Asistanı ve amiri Benjamin Medaugh, sebebin kalp yetmezliği olduğunu söyledi. Bay Saraceni, son yıllarda yaşadığı Bay Medaugh'un evinde öldü.
1976'da New York Magazine'e Saraceni'nin uzmanlığının “etkileşimli elektronik” olduğunu söylemişti. Diğer icatları arasında, zaman sorulduğunda yüksek sesle cevap verebilen bir saat, kalp atışlarını yüksek sesle çalabilen steteskoplu bir stereo ve sığ bir odayı aydınlatmak için kullanılan, düdük sesiyle pastel renkte yanan pleksiglas bulutlar vardı. . Hepsi Saraceni'nin (SAR-ah-SAY-nee olarak telaffuz edilir) “insan enerjisi” olarak adlandırdığı şeyden güç alıyordu: insan bedeninin sesi, dokunuşu ve sıcaklığı.
Teknolojinin kullanıcılarını büyüleme yeteneği, Big'in ana olay örgüsü öğesi haline geldi ve dolayısıyla yakın film tarihinin en sevgiyle hatırlanan sahnelerinden birinin ana desteği haline geldi.
Filmin ana karakteri Josh Baskin, sihirli bir Zoltar fal makinesinde “büyümeyi” diledikten sonra 12 yaşındaki bir çocuktan genç bir yetişkine (Bay Hanks'in canlandırdığı) dönüşür. Bir cumartesi günü FAO Schwarz'da sahibi Mac'in (Robert Loggia) Josh'u çalışanı olarak tanıdığı bir oyuncak şirketinde ofis işi bulur. Mac, kendi endüstrisini çalışırken gözlemleyen kurnaz bir kapitalisttir; Josh, oyuncakların dünyasından (bir erkek vücudunda da olsa) keyif alan bir çocuktur.
Josh, FAO Schwarz'ın ürünleri hakkındaki kapsamlı bilgisiyle Mac'i etkiliyor ve Bay Saraceni'nin 16 metre uzunluğundaki yürüyen piyanosuyla karşılaşıyor. Josh, çocuksu bir kendini kaptırmayla, “Kalp ve Ruh” melodisiyle onun üzerinde zıplamaya başlar. Josh'un rahat neşesinden ilham alan Mac, ona katılır ve performansı bir düete dönüştürür. İkili daha sonra hayrete düşmüş bir izleyici kitlesinin önünde “Chopsticks” yorumunu gerçekleştiriyor.
Mac, Josh'u şirkette ürün geliştirmeden sorumlu başkan yardımcısı olarak atayarak filmin geri kalan olay örgüsünü harekete geçirir.
Hanks, 1989'da Playboy'a şöyle demişti: “Sahneyi her çektiğimizde, üç buçuk saat boyunca ip atlamak gibiydi.” “Düşene kadar prova yaptık.”
Film 150 milyon doların üzerinde hasılat elde etti ve Hanks'in Hollywood yıldızı statüsünü yükselterek ona ilk Oscar adaylığını (En İyi Erkek Oyuncu dalında) kazandırdı. Ayrıca onlarca yıldır spor ayakkabı, sandalet ve mokasen giyen yüzlerce kişinin tek bir günde tuşları çalmak için sıraya girdiği FAO Schwarz'ın ziyaretçilerine de ilham kaynağı oldu.
Bay Saraceni 2013 yılında New York Post'a “Piyanoyu parmaklarınızla nasıl çalacağınızı bilmeseniz bile ayaklarınızla çalabilirsiniz” dedi.
Spor ve popüler kültür sitesi The Ringer'a göre piyanonun ilk formunu 1970 yılında Philadelphia Civic Center Müzesi'nde tanıttı. Adı “Müzikli Papatya”ydı ve üzerine oturduğunuzda farklı notalar çalan, yastık benzeri sekiz yaprağı olan etkileşimli bir heykeldi. 1982'de Philadelphia'daki stüdyosunda piyano konseptini tanıtmadan önce papatyayı müzikli bir halıya dönüştürerek bu fikri denemeye devam etti.
Kısa süre sonra FAO Schwarz yürüyen bir piyano satın aldı. 1985 yılında mağazanın yeni yönetimi burayı film ve televizyon çekimleri için bir destinasyona dönüştürmeye çalıştı. Diğer yazar Gary Ross, The Ringer'a, Steven Spielberg'in kız kardeşi ve “Büyük” senaryonun ortak yazarı Anne Spielberg'in mağazayı ziyaret ettiğini ve piyanoyla birlikte “heyecanla geri döndüğünü” söyledi.
Müdür Penny Marshall'ın isteği üzerine Bay Saraceni, piyanonun bir yerine üç oktavlı ve çalındığında yanan tuşlara sahip yeni bir versiyonunu yaptı.
Bay Saraceni'nin başka hiçbir buluşu piyanosu kadar tanınmasa da, pek çok başka icat da benzer neşeyi getirdi.
Remo Saraceni, 15 Ocak 1935'te İtalya'nın güney kıyısındaki Fossacesia kasabasında doğdu. Babası Giuseppe akrabalarıyla birlikte ayakkabı ve diğer deri eşyalar yapıyordu ve annesi Filomena Carulli de evi yönetiyordu.
Remo çocukken icat yapmaya başladı. The Chestnut Hill Local'e, Remo'nun Mussolini posterinden uçurtma yapmasıyla babasının başının belaya girdiğini söyledi.
Milano'da elektronik dersleri aldı ve İtalyan ordusunda radar uzmanı olarak çalıştı, ancak sivil olarak televizyon tamircisi olarak çalıştı. Ayrıca kendi büyük, taşınabilir, bavul benzeri pikap markasını da kurdu. 1964 Dünya Fuarı için Amerika Birleşik Devletleri'ne daha iyi bir yaşam arayışıyla geldi – İngilizce konuşmamasına, Amerikalı arkadaşı olmamasına ve birikimi olmamasına rağmen.
Tekrar televizyon teknisyeni olarak iş buldu ve banyo aynasına şu notu astı: “Amerika'da her şey mümkün.”
1965'te Maria Francione ile evlendi. 1976'da boşandılar, ancak 1995'te Maria Francione hastalanınca yeniden evlendiler ve kısa bir süre sonra öldüler. Arkasında oğulları Ugo ve Luca ile iki torununu bırakıyor.
Başarısının zirvesinde olduğu 1990'lı yılların başında, Bay Saraceni'nin Philadelphia'da yaklaşık 20 çalışanıyla 1.858 metrekarelik kendi atölyesi vardı. Ziyaretlerden özellikle çocuklar çok hoşlandı ve Bay Saraceni'nin müşterilerinin çoğu dünya çapındaki çocuk müzeleriydi. Onlar için “müzikal el” gibi cihazlar yaptı: bir müzik notasına bağlanan hareket sensörleri. Çocuklar ellerini orkestra şefi gibi sallayabilir ve hareketlerine göre zamanlanmış klasik müzik dinleyebilirler.
“Big”den sonra Saraceni’nin çalışmalarının popülaritesi patladı. Ancak aynı zamanda taklitçi üreticileri araştırmak ve ticari marka ihlali nedeniyle şirketlere dava açmak için de çok zaman harcamak zorunda kaldı.
Hayatının sonlarına doğru FAO Schwarz'ın 2016 yılında satın aldığı ThreeSixty Group adlı şirketle mahkemelerde mücadele etti. Saraceni'nin varisi ve vasisi Bay Medaugh, davayı takip edeceğini söyledi. Dava, mağazayı Saraceni'ye yeterli tazminatı vermeden eserlerinin sahtelerini satmakla suçluyor. Bu onu parasız bıraktı.
Bay Medaugh, Bay Saraceni'nin piyanolarının [email protected] adresine e-posta gönderilerek hala 6.000 ila 16.500 $ (boyutuna bağlı olarak) arasında satın alınabileceğini söyledi. İnsanlar ve teknoloji arasında sağlıklı, yaratıcı bir ilişkinin olasılığını temsil ediyorlar.
Bay Saraceni 1983'te The Daily News'e “Teknoloji sizinle yaşamalı ve nefes almalı” dedi. “Senin ona değil, onun sana cevap vermesi gerekiyor.”