Gençlerin ruh sağlığıyla ilgili artan endişeler, ülke genelindeki eyalet yasa koyucularını çevrimiçi ortamda reşit olmayanları korumak için bir dizi yaş kısıtlaması önermeye yöneltti. Milletvekilleri, kuralların gençleri çevrimiçi pornografiden, avcılardan ve zararlı sosyal medya gönderilerinden korumaya yardımcı olması gerektiğini söylüyor.
Belirli çevrimiçi içeriklere yaş sınırlaması getirilmesi yönündeki mevcut baskı, otuz yıl önce, İnternet henüz emekleme dönemindeyken benzer bir yasama girişimini yansıtıyor. 1996’da Kongre, 18 yaşın altındaki herhangi birine “müstehcen veya uygunsuz” materyalleri bilerek yayınlamayı veya sergilemeyi yasa dışı kılan büyük bir telekomünikasyon yasasını kabul etti.
Bu yasanın uzun süredir devam eden bir emsali vardı: 1920’lerden kalma federal yasalar, oturma odasına giren bir çocuğun kulak misafiri olmasını önlemek için radyo ve televizyon yayınlarının müstehcen dil yayınlamasını yasakladı.
1990’lardaki pornografi karşıtı kurallar iki partinin de güçlü desteğine sahipti. Bununla birlikte, sivil haklar grupları, çevrimiçi ahlaksızlığa yönelik yasakların Birinci Değişikliği ihlal ettiğini ve ifade özgürlüğünü bastırdığını hissetti. Diğer itirazların yanı sıra, web sitelerinin bir ziyaretçinin yaşını doğrulamasının çok zor ve pahalı olduğunu söylediler. Bu, sitelerin çocuklar için uygun olmayan herhangi bir şeyden basitçe kurtulmasına ve bir Disney İnterneti yaratmasına neden olabilirdi.
Amerikalıların yeni yasa kapsamında potansiyel olarak uygunsuz sayılabilecek bilgilere – AIDS hakkındaki eğitim materyalleri gibi – erişimini korumak için Amerikan Sivil Özgürlükler Birliği hükümete dava açtı ve yasanın İletişim Ahlakı Yasası adlı bölümüne itiraz etti.
Grubun eski bir kıdemli danışmanı olan Chris Hansen, ACLU’nun davada isimlerini istediğini söyledi. Ancak davacı olmak için grubun doğrudan yasa tarafından tehdit edilmesi gerekiyordu ve web sitelerinde çocuklara “zarar verebilecek” hiçbir şey yoktu. Bu nedenle ACLU, komedyen George Carlin’in İngilizcedeki en kirli yedi kelimeyle ilgili riffiyle ilgili bir Yüksek Mahkeme kararı yükledi ve bu, Bay Carlin’in monologunun tüm görkemiyle dinlenmemiş bir transkriptini içeriyordu.
ACLU ayrıca okuyuculardan yedi küfürü tahmin etmelerini isteyen bir test yayınladı.
Philadelphia’daki bir federal mahkeme yasayı geçici olarak durdurduktan sonra, hükümet temyize gitti ve adını Bill Clinton’ın Başsavcısı Janet Reno’dan alan Reno – ACLU davası Yüksek Mahkeme tarafından ele alındı. Orada ACLU, yasanın dil kısıtlamalarının İnternet’in benzersiz potansiyelini sınırlayabileceğini ve reşit olmayanlar da dahil olmak üzere insanların her türlü bilgiye erişmesini engelleyebileceğini savundu.
ACLU, kullanıcıların bir web sayfasına gitmek için dokunduğu veya tıkladığı internetin radyo veya televizyondan çok bir kitap veya gazeteye benzediğini iddia etti, grubun eski hukuk müdür yardımcısı Ann Beeson’u hatırlattı. Bireyler tarafından özgürce okunan basılı materyallerdeki dil, izleyicilerin maruz kaldıkları şeyler üzerinde daha az kontrole sahip olduğu yayın medyasına göre daha hafif bir şekilde düzenlenmiştir.
Zamanın hakimleri internete pek aşina değillerdi. Bu nedenle mahkeme yetkilileri, pornografi bulmanın ne kadar kolay olduğunu göstermek için bir gösteri düzenledi. O zamanlar Yüksek Mahkeme katibi olan Senatör Ted Cruz, daha sonra, Yargıç Sandra Day O’Connor ile birlikte, meyve arama için bazen kaba bir örtmece olarak kullanılan “sert, müstehcen” görsel sonuçlarını nasıl gördüklerini anlattı. göğüsler
Yüksek Mahkeme, federal kısıtlamaların ifade özgürlüğüne müdahale edebileceğini tespit ederek sonunda ACLU’nun yanında yer aldı.
Yargıçlar, genel kısıtlamaların kabul edilemez olduğunu, çünkü ebeveynlerin yakında çocuklarını içerik filtreleme yazılımıyla koruyabileceklerini ve tipik olarak bir kullanıcının kredi kartını kontrol etmeyi içeren yaş doğrulama sistemlerinin o zamanlar yaygın olarak bulunmadığını söyledi.. (Bu değişti; bugün, birçok mevcut çevrimiçi yaş doğrulama sistemi, bir kullanıcının yaşını doğrulamak için sürücü belgesi gibi kimlik bilgilerini kullanıyor. Bir satıcı, artık kolayca entegre olduklarını ve ziyaretçi başına yalnızca 10 sente mal olduklarını söyledi.)
Bay Hansen, kararında, Amerikan hukukunun “küçükleri korumak adına yetişkinlere yönelik konuşmaları sansürlememeli” şeklindeki uzun süredir devam eden bir ilkesini onayladı. ACLU kaybetmiş olsaydı, “İnternet şimdi olduğu gibi olmazdı.”
Ancak bu, eleştirmenlerin güçlü sosyal medya algoritmalarının nefret dolu, bölücü yorumları teşvik ettiğini söylediği mevcut “aşırı çevrimiçi” çağdan önceydi; ölçekli dezenformasyon; ve genç kızlar için anoreksiya ve kendine zarar verme üzerine önerilen gönderiler.
California, çocuklara yönelik çevrimiçi korumaları güçlendirmeye çalışmak için geçen yıl Yaşa Uygun Tasarım Yasası Yasasını çıkardı. Mevzuat, gençler tarafından kullanılması muhtemel çevrimiçi hizmetlerin – sosyal medya ve video oyun platformları gibi – reşit olmayanlar için varsayılan olarak mümkün olan en yüksek gizlilik ayarlarını kullanmasını gerektirecektir.
Ayrıca, bu hizmetlerin varsayılan olarak reşit olmayanlar için risk oluşturabilecek özellikleri devre dışı bırakması gerekir. B. Yetişkin yabancıların çocuklarla iletişim kurmasına izin verebilecek arkadaş bulucuları.
Bir teknoloji endüstrisi derneği olan NetChoice, çocuk korumanın gelecek yıl yürürlüğe girmesini engellemek için dava açtı. Aralık ayında açılan bir davada NetChoice, ACLU’nun 1990’larda öne sürdüğü argümanları yineleyerek, kısıtlamaların her yaştan kullanıcı için önemli kaynakları engelleyeceğini söyledi.
Yine Mart ayında, Kongre’ye hizmet eden bir kamu politikası enstitüsü olan Kongre Araştırma Servisi devreye girerek milletvekillerini yeni çevrimiçi yaş kısıtlamalarının olası istenmeyen sonuçlarını düşünmeye çağırdı – şirketlerin daha fazla kullanıcı verisi toplaması ve içeriği kısıtlaması gibi.
Buna rağmen milletvekilleri yeni çevrimiçi yaş ve içerik kuralları önermeye devam ediyor.
Geçen hafta, Hawaii’den bir Demokrat olan Brian Schatz, Senato’da yeni Çevrimiçi Çocuk Koruma Yasası’nın “bir asgari yaş belirleyerek sosyal medyada büyüyen çocuk sağlığı krizini durdurmamıza yardımcı olacağına” söz verdi.
Belirli çevrimiçi içeriklere yaş sınırlaması getirilmesi yönündeki mevcut baskı, otuz yıl önce, İnternet henüz emekleme dönemindeyken benzer bir yasama girişimini yansıtıyor. 1996’da Kongre, 18 yaşın altındaki herhangi birine “müstehcen veya uygunsuz” materyalleri bilerek yayınlamayı veya sergilemeyi yasa dışı kılan büyük bir telekomünikasyon yasasını kabul etti.
Bu yasanın uzun süredir devam eden bir emsali vardı: 1920’lerden kalma federal yasalar, oturma odasına giren bir çocuğun kulak misafiri olmasını önlemek için radyo ve televizyon yayınlarının müstehcen dil yayınlamasını yasakladı.
1990’lardaki pornografi karşıtı kurallar iki partinin de güçlü desteğine sahipti. Bununla birlikte, sivil haklar grupları, çevrimiçi ahlaksızlığa yönelik yasakların Birinci Değişikliği ihlal ettiğini ve ifade özgürlüğünü bastırdığını hissetti. Diğer itirazların yanı sıra, web sitelerinin bir ziyaretçinin yaşını doğrulamasının çok zor ve pahalı olduğunu söylediler. Bu, sitelerin çocuklar için uygun olmayan herhangi bir şeyden basitçe kurtulmasına ve bir Disney İnterneti yaratmasına neden olabilirdi.
Amerikalıların yeni yasa kapsamında potansiyel olarak uygunsuz sayılabilecek bilgilere – AIDS hakkındaki eğitim materyalleri gibi – erişimini korumak için Amerikan Sivil Özgürlükler Birliği hükümete dava açtı ve yasanın İletişim Ahlakı Yasası adlı bölümüne itiraz etti.
Grubun eski bir kıdemli danışmanı olan Chris Hansen, ACLU’nun davada isimlerini istediğini söyledi. Ancak davacı olmak için grubun doğrudan yasa tarafından tehdit edilmesi gerekiyordu ve web sitelerinde çocuklara “zarar verebilecek” hiçbir şey yoktu. Bu nedenle ACLU, komedyen George Carlin’in İngilizcedeki en kirli yedi kelimeyle ilgili riffiyle ilgili bir Yüksek Mahkeme kararı yükledi ve bu, Bay Carlin’in monologunun tüm görkemiyle dinlenmemiş bir transkriptini içeriyordu.
ACLU ayrıca okuyuculardan yedi küfürü tahmin etmelerini isteyen bir test yayınladı.
Philadelphia’daki bir federal mahkeme yasayı geçici olarak durdurduktan sonra, hükümet temyize gitti ve adını Bill Clinton’ın Başsavcısı Janet Reno’dan alan Reno – ACLU davası Yüksek Mahkeme tarafından ele alındı. Orada ACLU, yasanın dil kısıtlamalarının İnternet’in benzersiz potansiyelini sınırlayabileceğini ve reşit olmayanlar da dahil olmak üzere insanların her türlü bilgiye erişmesini engelleyebileceğini savundu.
ACLU, kullanıcıların bir web sayfasına gitmek için dokunduğu veya tıkladığı internetin radyo veya televizyondan çok bir kitap veya gazeteye benzediğini iddia etti, grubun eski hukuk müdür yardımcısı Ann Beeson’u hatırlattı. Bireyler tarafından özgürce okunan basılı materyallerdeki dil, izleyicilerin maruz kaldıkları şeyler üzerinde daha az kontrole sahip olduğu yayın medyasına göre daha hafif bir şekilde düzenlenmiştir.
Zamanın hakimleri internete pek aşina değillerdi. Bu nedenle mahkeme yetkilileri, pornografi bulmanın ne kadar kolay olduğunu göstermek için bir gösteri düzenledi. O zamanlar Yüksek Mahkeme katibi olan Senatör Ted Cruz, daha sonra, Yargıç Sandra Day O’Connor ile birlikte, meyve arama için bazen kaba bir örtmece olarak kullanılan “sert, müstehcen” görsel sonuçlarını nasıl gördüklerini anlattı. göğüsler
Yüksek Mahkeme, federal kısıtlamaların ifade özgürlüğüne müdahale edebileceğini tespit ederek sonunda ACLU’nun yanında yer aldı.
Yargıçlar, genel kısıtlamaların kabul edilemez olduğunu, çünkü ebeveynlerin yakında çocuklarını içerik filtreleme yazılımıyla koruyabileceklerini ve tipik olarak bir kullanıcının kredi kartını kontrol etmeyi içeren yaş doğrulama sistemlerinin o zamanlar yaygın olarak bulunmadığını söyledi.. (Bu değişti; bugün, birçok mevcut çevrimiçi yaş doğrulama sistemi, bir kullanıcının yaşını doğrulamak için sürücü belgesi gibi kimlik bilgilerini kullanıyor. Bir satıcı, artık kolayca entegre olduklarını ve ziyaretçi başına yalnızca 10 sente mal olduklarını söyledi.)
Bay Hansen, kararında, Amerikan hukukunun “küçükleri korumak adına yetişkinlere yönelik konuşmaları sansürlememeli” şeklindeki uzun süredir devam eden bir ilkesini onayladı. ACLU kaybetmiş olsaydı, “İnternet şimdi olduğu gibi olmazdı.”
Ancak bu, eleştirmenlerin güçlü sosyal medya algoritmalarının nefret dolu, bölücü yorumları teşvik ettiğini söylediği mevcut “aşırı çevrimiçi” çağdan önceydi; ölçekli dezenformasyon; ve genç kızlar için anoreksiya ve kendine zarar verme üzerine önerilen gönderiler.
California, çocuklara yönelik çevrimiçi korumaları güçlendirmeye çalışmak için geçen yıl Yaşa Uygun Tasarım Yasası Yasasını çıkardı. Mevzuat, gençler tarafından kullanılması muhtemel çevrimiçi hizmetlerin – sosyal medya ve video oyun platformları gibi – reşit olmayanlar için varsayılan olarak mümkün olan en yüksek gizlilik ayarlarını kullanmasını gerektirecektir.
Ayrıca, bu hizmetlerin varsayılan olarak reşit olmayanlar için risk oluşturabilecek özellikleri devre dışı bırakması gerekir. B. Yetişkin yabancıların çocuklarla iletişim kurmasına izin verebilecek arkadaş bulucuları.
Bir teknoloji endüstrisi derneği olan NetChoice, çocuk korumanın gelecek yıl yürürlüğe girmesini engellemek için dava açtı. Aralık ayında açılan bir davada NetChoice, ACLU’nun 1990’larda öne sürdüğü argümanları yineleyerek, kısıtlamaların her yaştan kullanıcı için önemli kaynakları engelleyeceğini söyledi.
Yine Mart ayında, Kongre’ye hizmet eden bir kamu politikası enstitüsü olan Kongre Araştırma Servisi devreye girerek milletvekillerini yeni çevrimiçi yaş kısıtlamalarının olası istenmeyen sonuçlarını düşünmeye çağırdı – şirketlerin daha fazla kullanıcı verisi toplaması ve içeriği kısıtlaması gibi.
Buna rağmen milletvekilleri yeni çevrimiçi yaş ve içerik kuralları önermeye devam ediyor.
Geçen hafta, Hawaii’den bir Demokrat olan Brian Schatz, Senato’da yeni Çevrimiçi Çocuk Koruma Yasası’nın “bir asgari yaş belirleyerek sosyal medyada büyüyen çocuk sağlığı krizini durdurmamıza yardımcı olacağına” söz verdi.