neyi sakla
Konuştuğum arşivciler arasında felsefi bir bölünme fark ettim. Kendini korumaya adamış dijital arşivciler Herşey Aile ve kurumsal koleksiyonlarla çalışan profesyonel arşivciler, ihtiyacı olan insanlar için daha erişilebilir hale getirmek için bir arşivi küçültmenin önemli olduğunu söylerken, bir gün ne isteyebileceğinizi asla bilemeyeceğiniz bir zihniyetle. yönetilebilir
Birinci kampta yer alan ve kişisel arşivleme üzerine konferanslar düzenleyen Jeff Ubois, “Neyin önemli olduğunun ortaya çıkması genellikle çok şaşırtıcıdır,” dedi.
Tarihi bir örnek verdi. Dünya Savaşı sırasında, İngiliz Savaş Dairesi kıyı iznindeki insanlardan kartpostallarını ve fotoğraflarını göndermelerini istedi;
Bay Ubois, biriktirdiklerimizin gelecekte nasıl kullanılacağını tahmin etmenin zor olduğunu söyledi. Bunu yaşlandıkça hayatım üzerine düşünmek için bir kenara mı koyuyorum? Benim çocuğum için mi? 90 yaşıma geldiğimde hafıza protezi görevi gören bir yapay zeka için mi? Ve eğer öyleyse, bu yapay zekanın Ocak 2011’de bir sabah google’da “starbucks dondurma kalori sayısı” arattığımı gerçekten hatırlaması gerekiyor mu?
İnternetten önce, koleksiyonlarımızı yönetilebilir hale getirmek için azalttık. Ancak artık yaşamlarımızı sıralamak için meta verilere ve gelişmiş arama tekniklerine sahibiz: zaman damgaları, coğrafi etiketler, nesne algılama. Yakın bir zamanda yakın bir akrabamı kaybettiğimde, onun çektiğimi unuttuğum fotoğraflarını bulmak için Apple Photos’taki yüz tanıma özelliğini kullandım. Onlara sahip olduğum için mutluydum, ancak tüm fotoğrafları, kötü olmayanları bile saklamalı mıyım?
Rockefeller Arşiv Merkezi’nin arşiv müdürü Bob Clark, mesleğindeki genel kuralın, bir koleksiyondaki malzemenin yüzde 5’inden daha azının kurtarılmaya değer olduğunu söyledi. Teknoloji şirketlerini çok fazla depolama alanı sunmakla, neleri sakladığımız hakkında düşünme ihtiyacını ortadan kaldırmakla suçladı.
“İşimizi o kadar kolaylaştırdılar ki bizi istenmeyen veri istifçilerine çevirdiler” dedi.
Şirketler bazen, muhtemelen platformlarıyla etkileşimimi artırmak veya marka sadakatine ilham vermek amacıyla, anlamlı olması gerektiğini düşündükleri anları ortaya çıkararak hafıza madenciliği rolünü oynamaya çalışırlar. Ancak onların algoritmik arşivcileri, farkında olmadan insan küratörlüğünün değerini vurguluyor.
Konuştuğum arşivciler arasında felsefi bir bölünme fark ettim. Kendini korumaya adamış dijital arşivciler Herşey Aile ve kurumsal koleksiyonlarla çalışan profesyonel arşivciler, ihtiyacı olan insanlar için daha erişilebilir hale getirmek için bir arşivi küçültmenin önemli olduğunu söylerken, bir gün ne isteyebileceğinizi asla bilemeyeceğiniz bir zihniyetle. yönetilebilir
Birinci kampta yer alan ve kişisel arşivleme üzerine konferanslar düzenleyen Jeff Ubois, “Neyin önemli olduğunun ortaya çıkması genellikle çok şaşırtıcıdır,” dedi.
Tarihi bir örnek verdi. Dünya Savaşı sırasında, İngiliz Savaş Dairesi kıyı iznindeki insanlardan kartpostallarını ve fotoğraflarını göndermelerini istedi;
Bay Ubois, biriktirdiklerimizin gelecekte nasıl kullanılacağını tahmin etmenin zor olduğunu söyledi. Bunu yaşlandıkça hayatım üzerine düşünmek için bir kenara mı koyuyorum? Benim çocuğum için mi? 90 yaşıma geldiğimde hafıza protezi görevi gören bir yapay zeka için mi? Ve eğer öyleyse, bu yapay zekanın Ocak 2011’de bir sabah google’da “starbucks dondurma kalori sayısı” arattığımı gerçekten hatırlaması gerekiyor mu?
İnternetten önce, koleksiyonlarımızı yönetilebilir hale getirmek için azalttık. Ancak artık yaşamlarımızı sıralamak için meta verilere ve gelişmiş arama tekniklerine sahibiz: zaman damgaları, coğrafi etiketler, nesne algılama. Yakın bir zamanda yakın bir akrabamı kaybettiğimde, onun çektiğimi unuttuğum fotoğraflarını bulmak için Apple Photos’taki yüz tanıma özelliğini kullandım. Onlara sahip olduğum için mutluydum, ancak tüm fotoğrafları, kötü olmayanları bile saklamalı mıyım?
Rockefeller Arşiv Merkezi’nin arşiv müdürü Bob Clark, mesleğindeki genel kuralın, bir koleksiyondaki malzemenin yüzde 5’inden daha azının kurtarılmaya değer olduğunu söyledi. Teknoloji şirketlerini çok fazla depolama alanı sunmakla, neleri sakladığımız hakkında düşünme ihtiyacını ortadan kaldırmakla suçladı.
“İşimizi o kadar kolaylaştırdılar ki bizi istenmeyen veri istifçilerine çevirdiler” dedi.
Şirketler bazen, muhtemelen platformlarıyla etkileşimimi artırmak veya marka sadakatine ilham vermek amacıyla, anlamlı olması gerektiğini düşündükleri anları ortaya çıkararak hafıza madenciliği rolünü oynamaya çalışırlar. Ancak onların algoritmik arşivcileri, farkında olmadan insan küratörlüğünün değerini vurguluyor.